حکایتی را ذکر کرد ه اند که باید در آن غور کرد که مبادا ما هم مبتلا باشیم .
یک نفر از خوبان از اهل تقوا سی سال در صف اول مسجدی همیشه حاضر بود اول همه می امده و آخر از همه می رفته است ، پس از سی سال روزی کاری پیش آمد و نتوانست مثل همیشه زود برسد وقتی رسید که صفوف جماعت تشکیل و همه متصل و جایی برایش نبود ناچار صف آخر اقتداء کرد تا از نماز فارغ شد، هنگامی که مردم دسته دسته می رفتند او را می دیدند پیش خود سخت ناراحت شد که چرا مردم او را در صف آخر دیدند و خجالت کشید . بعد در خود فرو رفت که چرا خجالت کشیدم ، به خود خطاب کرد که ای بدبخت معلوم می شود این سی سال که صف اول می ایستادی چطور شد امروز که خدا نخواست و در صف آخر ایستادی مردم که ترا اینجا دیدند ناراحت شدی ؟لذا توبه کرد و تمام نماز های سی ساله اش را قضا نمود.